Taha Akgül: Bir Efsanenin Veda Hikayesi
Sporculuk kariyerinde 1 olimpiyat, 3 dünya ve 11 Avrupa şampiyonluğu gibi büyük başarılara imza atan Milli Güreşçi Taha Akgül, bu 3 alanda toplam 15 altın, 2 gümüş ve 5 bronz madalya kazanarak güreş kariyerini Paris Olimpiyat Oyunları sonrasında sonlandırdı. 14 yıl boyunca birlikte çalıştığı hocasıyla pasta keserek kariyerini noktalayan milli güreşçi Akgül, Demirören Haber Ajansı’na (DHA) özel açıklamalarda bulundu.
Akgül, “Kariyerim boyunca birçok zorlukla karşılaştım. Ülkemizde sporcu olmak gerçekten de çok zor. Özellikle bir sorumluluğunuz varsa; milli takımınıza, arkadaşlarınıza, bayrağınıza, eşinize dostunuza, akrabalarınıza ve mensup olduğumuz her yere karşı bir sorumluluğumuz var. Biz sadece mindere çıkıp antrenman yapmıyoruz. Herkesin yükü omuzlarımızda, herkesin derdiyle ilgilenen insanlarız. Bu anlamda büyük bir misyon üstleniyoruz. Bu nedenle sporcuların yaşadığı stres genellikle ağırdır. Olimpiyatlarda da kaybedilen ve garanti gibi görülen madalyaları bu strese bağlıyorum. Genç arkadaşlarımız bu stresi kaldıramıyor. Biz büyük şampiyonuz ve bu baskıyı her türlü kaldırabiliyoruz. Ancak genç kardeşlerimiz o anki atmosferde bir afallama yaşıyorlar ve bunu yaşadılar. Çok sayıda dünya şampiyonumuz elendi. Olimpiyatın havası onları etkiledi ama biz tecrübeliydik ve bunu atlattık” diye konuştu.
Kariyerin Sonu: Radikal Bir Karar
Son katıldığı Paris Olimpiyatları’nda altın madalya kazanamadığı için buruk bir veda yaşadığını belirten Akgül, “12 yaşında Sivas’ta evin ortasında abimle koltukları kenara çekerek başladığım güreş kariyerim burada son buldu. İnsanlar inanamıyor, ‘Gerçekten mi Taha?’ diyorlar. Bu tür şeyler radikalce olur ve biraz da radikal olmalı. ‘Taha bırakacaktı zaten, yapamıyordu’ dedirtmemek için bu karar çok önemliydi. Ben de bunu dedirtmedim. Şampiyonluğumun elimden alındığı bir yerde ben güneşi bıraktım. Paris’te yarı finalde yapılan haksızlık beni çok üzdü. Altın madalyam elimden alındı ve ülkemizin kaderiyle oynandı. Olimpiyatlarda altın madalyamız yoktu. Eğer altın madalya alsaydım, ülkemiz 20 sıra birden yükselecekti. Maç bittiğinde ayakkabılarımı çözdüğüm andaki atmosfer anlatılamazdı. Tribünlerin dört tarafı da ayakta, tam 15 dakika boyunca alkış hiç durmadı. Ben salondan çıkana kadar alkış kesilmedi. O an çok duygusallaştım. Kariyerim, kazandığım madalyalar, başarılar ve yaşadığım sakatlıklar gözlerimin önüne geldi. Yıllar boyunca yaşadığımız zorluklar, sakatlıklar, zirvede bırakma arzusu, yaşadığımız gerilimler, ailevi durumlarımız bütün bunlarla birlikte bu kariyeri burada sonlandırmam gerektiğini işaret etti. Zirvede noktayı koymam gerektiğini düşündürdü. Ayrıca evlendim ve eşimle birlikte 3 yıldır doğru düzgün 1 ay bile geçirdiğimizi hatırlamıyorum. Bebeğimiz olacak ve bizim için ayrı bir sorumluluk başlayacak. Bu da tam yeri diye düşündüm” ifadelerini kullandı.
Rio 2016: Zirve ve Korkulu Rüya
Akgül, güreş kariyerinde en mutlu anını, Rio 2016 Olimpiyat Oyunları’nda altın madalya aldığında yaşadığını belirterek, “Tartışmasız orada aldığım altın madalya benim kariyerimin zirvesiydi. Rabbime şükürler olsun ki o olimpiyatları es geçmemişim. 2012’de çok gençtim ve bu nedenle elendim. 2016’da olimpiyat şampiyonu oldum. Kariyerimi altın madalyasız da kapatabilirdim. Olimpiyat, o gün değerlendireceksin; eğer değerlendirmezsen 4 yıl sonra ne olacağı belli olmuyor. 2020 yılında pandemi oldu ve benim omzum yerinden çıktı, köprücük kemiğim koptu; çok büyük bir ameliyat geçirdim. Normalde olimpiyata yetişemiyordum ama pandemi nedeniyle ertelendiği için yetiştim. Sakatlıklar kariyerimin korkulu rüyası oldu. Dünyada neyin ne olacağı belli olmuyor. Bu yüzden gelen fırsatları hemen değerlendirmek gerekiyor. Olimpiyatın stresi de daha fazla oluyor, çünkü 4 yılda bir düzenleniyor. En üzüldüğüm an, yaşadığım sakatlıklar oldu; omuz sakatlığı beni çok sarsmıştı. Ayrıca, yenildiğim müsabakalar da var. 2 dünya finalini son saniyede kaybettim. 2017 Paris’te, ayakkabının azizliği yüzünden, ayağım kayarak Gürcü rakibime 10-8 yenildim ve bu beni çok üzmüştü. 3 yıldır yenilgisizdim ve bu benim için unutulmaz bir anı oldu” şeklinde konuştu.
Ayrıca Akgül, hocası Abdullah Çakmar’ın görevden uzaklaştırıldığı dönemi, kariyerinde kendisini en fazla yalnız hissettiği dönem olarak aktardı.
Gelecek: Gençlere Hizmet
Bundan sonraki kariyerinde gençlere hizmet etmek için çalışacağını belirten Akgül, “Benden istenseydi, 2028 olimpiyatlarına kadar çok rahat bir şekilde devam edebilirdim. Başarılı da olurdum. Avrupa ve Dünya Şampiyonaları’nda ülkemizi en iyi şekilde temsil edebilirdim. Maddi ve manevi çok büyük kazançlar elde edebilirdim. Ancak ben artık bunların hiçbirini görmüyorum. Bunları elimle ittim ve dedim ki ‘Taha, artık burayı zirvede bırakacaksın.’ Paris Olimpiyatlarından dönerken kimseye puan vermeden döndüm; bu da benim için ayrı bir gurur kaynağı oldu. Gürcü rakibim olimpiyat şampiyonu oldu. 4 ay önce onu çok rahat bir şekilde yendim. 13 maçımız var, 10 galibiyetim ve 3 mağlubiyetim var. Bu maçların 3’ünü de neredeyse beraberlikten kaybettim. Çok büyük bir dominasyonum vardı rakibim üzerinde. Rakibim olimpiyat şampiyonu oldu, resmen altın madalyamıza elimizden alındı. Bu da benim sınavımmış, yaradan böyle takdir etti. ‘Taha, artık bu sana yeter’ dedi. Biz de buna şükredeceğiz ve genç kardeşlerimiz için, onlara hizmet etme anlamında neresi olursa olsun, makam, mevki bizim için hiç önemli değil. Şu anda Spor Bakanlığımızda spor müşaviriyim. Bakanımızın emrindeyiz ve ne görev verilirse, her zaman gençliğimize hizmet etme adına burada olacağız” dedi.
Çakmar: Abilik ve Dostluk
2010 yılından bu yana Taha Akgül ile birlikte çalıştıklarını hatırlatan Çakmar, “2010’dan 2024’e kadar 14 yıl, ilk önce kardeşlik bağı, hoşgörü ve sevecenlik tabii bunları sağlamak gerekiyor. Sonrasında hoca-sporcu ilişkisi, abi-kardeş ilişkisi bir dengeleme sağlıyor. Bir sporcuya hoca olmaktan ziyade onun abisi olabilmek, onun dostu olabilmek, ona yaren olabilmek çok önemlidir. Bir sporcu sadece fiziksel olarak çalıştırmak yetmiyor, mental boyutu da var. Hepimizin geldiği aileler belli, Anadolu’dan geldik. Bir bütün olarak elmayı kestiğimizde biri bir tarafa düşüyor, diğeri diğerine. Bu 2 parçayı birleştirmek gerekiyor. Kendisinin babası da güreşçi, benim babam da güreşçi. Biz, güreşçi bir ailenin çocuğuyuz. Güreşi biz bilmeyecek de kim bilecek? Bu noktada ‘Madem Taha’da bir gelecek ve yetenek var, küçük bir dokunuş yapmak gerekiyor’ dedik. İlk önce kalbine, sonra ruhuna, en son hocası olarak fiziğine dokunmak o en son kısımdı. Bunu başardığımıza inanıyorum çünkü gerçekten çok şampiyon gördük, çok hoca gördük ama baktığınızda hep vefasızlıklar var. Ben kendisinden çok memnunum” ifadelerinde bulundu.
Türk Olmanın Bedeli
Olimpiyatların ardından Taha Akgül ile birlikte profesyonel antrenörlük kariyerini noktalayan Çakmar, çok hüzünlü bir veda yaşadıklarını ifade ederek, “Bütün ülkelerden orada bayraklar vardı. Japonya’dan, Hırvatistan’dan, Finlandiya’dan, İran’dan hepsi Taha’ya sevgi ve saygı duydu; bu gurur bize yeter. Paris’te röportajdan sonra ‘Böyle bir hüzünlü veda olmamalıydı’ dedim. Biz oraya 4 yıl boyunca emek verdik. Taha altın alsaydı tarihe geçecektik. Türk güreşinde 2 altın, 1 bronz madalya alan başka bir sporcu yok. Ancak burada hakemler bunu engelledi. Ben orada bir cümle kullandım; ‘Bize Türk olmanın bedelini ağır ödettiler’ dedim. Orada Taha Akgül’ün, Ankara Büyükşehir Belediyesi’nin, Güreş Federasyonu’nun, Spor Bakanlığı’nın veya Cumhurbaşkanlığının altın madalyası alınmadı. Türkiye Cumhuriyeti’mizin altın madalyası alındı. Tüm bunlara rağmen bugün Avrupa’nın en iyi tesislerindeyiz. Bundan sonra yeni Tahalar ve Türk güreşini başarıdan başarıya koşturacak gençler yetiştireceğiz” dedi.